Column: Het biggenproject gaat van start
Hier in Frankrijk hebben we een heel natte zomer en na een natte en milde winter, ik heb niet eens kunnen schaatsen. Met eveneens een natte lente is de oogst niet alleen ingewikkeld, maar valt ook nog een beetje tegen.
De gerst was uitzonderlijk goed met een voor ons absoluut record van 7 ton per hectare. Voor de bierproductie hoeft men zich geen zorgen te maken, maar de erwten en de tarwe vallen tegen. Nou ja het was vorig jaar nog veel erger qua opbrengst, maar toen stond er wel een betere prijs tegenover.
Voerprijzen dalen
De graanprijzen zijn gekelderd van nog bijna 200 euro per ton van de winter naar 140 euro per ton op dit moment. En veel van het geoogste graan voldoet niet aan de kwaliteitsnormen. Er zal dus veel graan overblijven voor het voer daarom zijn de voerprijzen nu ook aan het dalen.
Dat is voor ons project wel weer positief. De berekeningen die wij hadden gemaakt waren uitgegaan van hogere prijzen. Want het is dan eindelijk zover. Na een valse start een paar weken terug kunnen we nu dan aan de gang. We hebben een lening ondertekend bij een bank die nog durft te investeren in de agrarische sector en in de varkenshouderij.
Functioneren banken
Dit geeft mij de gelegenheid om eventjes terug te komen op het functioneren van de banken hier in Frankrijk op dit moment. Onze bank wees ons project af, zonder het te bestuderen, tot na de oogst. Blind voor het feit dat het contract dat we hadden was gestopt, werd ons daar gezegd dat we beter door konden gaan met het afmesten van varkens voor de ‘groupement’.
Een andere bank gaf ons veel hoop. Mondeling werd groen licht gegeven en we konden beginnen ‘geen probleem’. „U kunt al vast aan de gang, ik kom over een paar weken om alles vast te leggen”.
Wantrouwen bevestigd
Gelukkig ben ik al een poosje het vertrouwen in mondelinge afspraken kwijt en we hadden nog niets besteld noch laten leveren voordat alles zwart op wit stond. En mijn wantrouwen werd dan ook weer eens bevestigd, want tien dagen na het groene licht sprong alles ineens op rood.
De lokale bankier zou ineens een bericht hebben gehad van het regionale bureau dat er niet meer in varkensbedrijven werd geïnvesteerd. Met dit soort grappenmakers moet je maar zien te werken. Stel je eventjes voor dat het voer en biggen al waren geleverd, daar zit je dan (en dan ook alleen jij, want dan is die fameuze bankier nergens meer te vinden) met een financieel probleempje.
Leugens
En dan te denken dat een aantal weken terug alle grote banken bij de Président Hollande op het matje zijn geroepen om hen te vragen waarom zij zo weinig uitlenen. Het antwoord van die banken: „Het ligt niet aan ons, maar aan de bedrijven die geen leningen aanvragen”. Ik viel bijna uit mijn trekker toen ik dat hoorde.
Maar laten we het weer over positieve dingen hebben. De bank die ons wel volgt, is de BNP. Zij geloofden wel in ons project net zoals een aantal lokale supermarkten dat doen. Een supermarkt bood ons zelfs financiële hulp aan, in de vorm van een 0 procent lening en een afnamecontract, zodat we konden beginnen en vooralsnog een bank over de lijn konden trekken.
Goede nieuws
Onderweg naar die afspraak kwam het goede nieuws van de BNP. We hebben ook de biggenproducent gevonden in de buurt van Poitiers. Ook hij is uit het ‘groupement’ systeem gestapt nadat ze hem een uitbreiding hadden opgelegd om vervolgens maar de helft van zijn biggen af te nemen. De biggen kwamen onlangs om half elf 's avonds aan en dan komt het project pas echt van de grond.
De verkoop van scharrelbiggen stijgt ook nog altijd. Er komt in september een grote slager als klant bij. En we hebben nu ook contacten met meerdere restaurants en we werken al met drie restaurants samen die ieder verschillende stukken van het varken verwerken.
Snelle groei
De kruising Mangalitzas, de Pietlizas, groeit goed en uiteindelijk sneller dan ik had verwacht. Ze zijn hun streepjes verloren, maar houden wel hun kleur en vlekken. Regelmatig hebben we nu nieuwe gekruiste biggen. Ik ben erg benieuwd naar de kwaliteit van hun vlees, maar ik zal nog een paar maanden moeten wachten.
Tekst: Pieter-Willem Hendriks