Column: Leed
Een week eerder komt op de redactie het bericht binnen dat een varkensbedrijf in Markelo wordt geruimd door de RVO. Ik vraag me af wat er kan zijn gebeurd. Ik denk aan de beelden die we wel kennen waarbij kadavers in stallen liggen en dieren zijn vermagerd. Want zoiets zal het wel zijn, toch?
Maar dan zie ik de noodkreten van de vrouw van de varkenshouder op Facebook. Ik stuur haar een bericht en wordt vervolgens uitgenodigd om te komen praten. Ik weet niet wat ik moet denken. Als je je zaken niet goed voor elkaar hebt, hang je het niet aan de grote klok.
Zo klop ik die donderdag bij hen aan voor hun verhaal. Natuurlijk wil ik hen graag geloven. Maar ik zoek ook bevestiging van hun kant van het verhaal. Direct krijg ik een lijstje met namen en telefoonnummers. Iets waar de varkenshouder trots op is. Dat mensen achter hem blijven staan.
Buiten proportionele maatregel
Mensen die vanuit hun vakgebied betrokken zijn bij dit bedrijf. Stuk voor stuk mensen die het verhaal van de varkenshouder onderbouwen en meer inzicht geven in het gebeuren. Meer en meer ontstaat bij mij het beeld dat de overname en ruiming van het Markelose bedrijf een buiten proportionele maatregel is voor dat wat de NVWA op het bedrijf constateerde; natte vloeren door te veel mest in de put en onbekwaam personeel.
Over het personeel kan ik geen mening geven, dat was niet meer op het bedrijf. Maar als het dierenwelzijn door het mestniveau in het gedrang kwam, had dan mest afgevoerd. De reactie van de NVWA en RVO verbaast mij niet, ze zullen hun eigen actie niet als buiten proportioneel bestempelen.
Als ik het erf afdraai, voel ik dat er voor dit bedrijf waarschijnlijk geen redding meer is, maar ik hoop dat andere varkenshouders dit leed bespaard blijft.
