Column: We hebben goud in handen
Ik maakte een foto van het bericht en twitterde waarom we dit niet kunnen in de veehouderij. De tweet is vaak geretweet (voor mijn doen, zoveel volgers heb ik niet). Natuurlijk vooral door mensen die direct betrokken zijn bij de sector.
Het is voor mij wel een signaal dat het leeft en dat veel mensen mijn gevoel onderschrijven. We hebben met zijn allen een overschot (fosfaat) van iets wat er in de wereld tekort is. Blijkbaar is het zo veel waard dat een bedrijf als GMB er een collectie- en verwerkingssysteem voor urine voor optuigt. En wij hebben veel meer pis en stront! Dat moet vanuit de veehouderij toch veel efficiënter kunnen worden gerealiseerd dan vanuit de humane mestoverschotten?
Wat houdt ons toch tegen om de mestverwerking te laten slagen? Is het de omgeving, die eigenlijk de veehouderij wil verkleinen? Zijn het de boeren die zich niet committeren aan een mestverwerkingspartner? Is de techniek nog niet goed genoeg? Is de kunstmestlobby te machtig?
Ik ben ondernemer en ben actief in diervoeding. Ik zou best willen investeren in mestverwerking. Niet om het mestprobleem op te lossen, maar gewoon omdat er geld te verdienen is met het eindproduct en de grondstof gratis is (of je krijgt er zelfs geld bij). Een fantastisch businessmodel toch? Ik durf er echter ook niet aan te beginnen. Op bovenstaande vragen heb ik geen antwoord en dat maakt de onzekerheid te groot.
Ik geloof in ondernemerschap en denk dat de markt dit oplost. De overheid hoeft alleen maar te zorgen dat het ondernemerschap niet wordt afgeremd door mensen met andere belangen. Hoe doorbreken we die vicieuze cirkel?
