Column: Een weekje ecotoerisme in Oostenrijk
In de POV werken LTO en NVV goed samen. Dat is een belangrijke verbetering ten opzichte van de oude situatie. In het Platform Varkens Keten (PVK) zitten de varkenshouders aan tafel met voer en vlees om de ketenbelangen te bespreken en acties op elkaar af te stemmen. Dat loopt goed, hoewel we naar mijn gevoel nog wat te vaak tegenover elkaar staan in plaats van naast elkaar. Samen maken we de keten steeds duurzamer en hopelijk lukt het ons ook om de rendementen op te krikken. Wat dat betreft ben ik benieuwd naar de vernieuwingen die Uri Rosenthal gaat geven.
Voor de kerst ben ik een weekje wezen skiën. Voor mij geen jaarlijks terugkerend ritueel dus ik heb me flink verbaasd over wat de Oostenrijkers doen om geld aan de toeristen te verdienen. En of het duurzaam is?
Om niet met onze ski’s te hoeven sjouwen (we zouden eens moe worden) kunnen we een kluisje huren bij de lift. Er zijn er maar liefst 5.000 en allemaal verwarmd, zodat we de volgende dag weer lekker warme en droge schoenen aantrekken. Dus na het ontbijt lopen we naar de kluisjes, trekken de skispullen aan en gaan met de roltrap (!) omhoog naar de gondels. Die zijn al warm gedraaid. We stappen op ons gemak in en laten ons in ruim tien minuten naar boven vervoeren. Boven op de berg is het wit, maar vooral groen. Er is namelijk nauwelijks sneeuw gevallen en het is 10 graden Celsius met een strak blauwe lucht. Maar die Oostenrijkers leggen gewoon een piste aan. Met sneeuwkanonnen is het ruim aanwezige water omgezet in (bijna) echte sneeuw. We spreken niet van kunstsneeuw maar van technische sneeuw. Dat klinkt beter. Helaas is het in december zo warm geweest dat ze niet de hele berg konden besneeuwen, maar er is toch voldoende om duizenden, vooral Nederlandse, toeristen hun favoriete bezigheid te kunnen laten uitvoeren.
Onderweg naar beneden struikelen we bijna over de horecagelegenheden. Maar die laten we even links liggen tot de lunch. Eerst even langs kermisattractie Booster. Die staat daar gewoon midden op de berg, vast opgesteld! Om 12 uur zijn de benen moe en strijken we neer op één van de vele, overvolle terrassen. Er wordt flink geconsumeerd en schnitzel en worsten zijn niet aan te slepen.
Na de lunch de kinderen weer naar de les bij één van de 300, voornamelijk Nederlandse, skileraren. We skiën nog tot half vier en dan begint de apres ski. Het bier vloeit rijkelijk en Andre Hazes schalt door de boxen. We gaan naar huis, maar de jeugd feest nog even door. Terug bij ons appartement zien we ineens dat er een koeienstal onder in de kelder zit. Vijf koeien staan er aangebonden en worden door de boer gevoerd. Dat ziet er schattig uit maar die dieren geven zeker geen weidemelk en waarschijnlijk moet de boer het vooral hebben van subsidies (en toeristen natuurlijk).
Zo hebben we ons een week prima vermaakt. Geen gewonden gevallen, hoewel we wel een paar keer de traumahelikopter hebben gezien. Maar die kwam voor mensen die we niet kennen. Op tweede kerstdag weer met de auto (een zuinige diesel) naar huis. We zijn niet alleen. Het lijkt wel of heel Oostenrijk leegloopt. Na een kilometertje of 800 zijn we weer in Erp. Ik kan weer aan de slag met duurzaam ondernemen!
