Het levensverhaal van wervelwind en verbinder Gerlant Zielman

Zielman werd geboren als zoon van een varkenshouder. Hij werd echter geen boer. De handige en sociaal zeer betrokken Gerlant werkte overal, vooral bij boeren. „Als kind voelde ik altijd afstand tot de anderen in zijn dorp”, peinst Gerlant die zichzelf avonturier noemt.

Hij werkte bij een melkveehouder, bij de bedrijfsverzorging, in de bouw en in transport. Verplichte vakanties werkte hij bij een akkerbouwer. Tot hij in 1991 rugklachten kreeg. Hij werd afgekeurd, maar accepteerde dat niet. Hij liep alle dokters af, werd gekraakt, kon dan weer een dag op de trekker en moest dat weer drie dagen bezuren in bed. Hij verzweeg zijn rugklachten en ging werken in Oost-Duitsland. Tot hij zich afvroeg of hij z’n hele leven boerenknecht wilde zijn.

Hij ging aan de slag als dakdekker en eindigde daar op kantoor. „Een aparte klootzak was ik”, zucht Gerlant. In 1996 kreeg zijn vader een burn-out; de stamboekfokker had hulp nodig. Gerlant vond de stamboekfokkerij te bewerkelijk en onderbetaald dus hij schakelde over naar 230 vermeerderingszeugen. „Toen kreeg ik voor het eerst met de politiek te maken, want er moest een vergunning komen. Ik kreeg het rond en werd m’n eigen aannemer. Ik bedacht en maakte de hokinrichting en kreeg prompt een aanbod van een stalinrichter. Een fokkerijorganisatie vroeg me in 1997 hun dealer te worden. Dat deed ik.”

Het was juist de tijd van de varkenspest. „De preventieve ruimingen waren verschrikkelijk, niemand besefte wat dat met boeren deed. Er was veel miscommunicatie, nazorg was er niet of totaal ongeschikt voor de boeren.” Gerlant hoorde de emotionele verhalen die varkenshouders hem vertelden. Zware kost!

Zelfmoord

„De eerlijke verhalen die deze boeren met me deelden, nam ik mee naar huis. Ik was een broekie dat te maken kreeg met grotemensenzorgen. Toen al ging het over de grondgebondenheid en voelde de intensieve sector in een ratrace te zijn beland.” Gerlant reed na één van die gesprekken met een varkenshouder in Noord-Brabant terug naar huis en werd onderweg gebeld door de vrouw op dat bedrijf. „Dat klonk niet best; ik reed terug, ging de stal in en trof de boer met wie ik die middag om tafel had gezeten. Hij had een eind gemaakt aan zijn leven.” Gerlant is stil. Hij weet niet wat hij hier meer over moet zeggen. „En dat ik niets meer zeg, is omdat ik er vanuit ga dat wát ik ook zeg, niet overal goed zal vallen. Ook niet bij de hulverlening; die vindt mijn taalgebruik te confronterend.”

Bel ‘Preventie Zelfmoord’ telefoonnummer 113 als u vragen hebt of er anoniem met iemand over wilt spreken.

Lees de rest van het artikel op Vee en Gewas, de agrarische nieuwssite voor Oost-Nederland.

Dit weekend kunt u in de papieren Vee & Gewas, Stal & Akker, Veldpost en Agraaf ook lezen over zelfdoding binnen de agrarische sector.